Στη Χιλή υπάρχει μία παροιμία που λέει πως «ακόμα και στο πιο μικρό χωριό της χώρας θα βρεις έναν ιερέα, έναν αστυνομικό και έναν Παλαιστίνιο»!
Εκεί, στην άλλη άκρη της γης, αναζήτησαν καταφύγιο πάνω από μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιοι πρώτης δεύτερης και τρίτης γενιάς, που βρήκαν στις Άνδεις την πατρίδα που έχασαν.
Στα τέλη του 19ου αιώνα η περιοχή της Παλαιστίνης ανήκει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που όμως αρχίζει να καταρρέει. Τα πρώτα εθνικιστικά αραβικά κινήματα δημιουργούν μία έκρυθμη κατάσταση που μυρίζει αίμα και ανασφάλεια.
Χιλιάδες Παλαιστίνοι, Σύριοι και Λιβανέζοι επιλέγουν τον δρόμο της προσφυγιάς, ψάχνοντας έναν «νέο κόσμο» για να χτίσουν από το μηδέν, μακριά από τον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.
Οι περισσότεροι βρίσκουν τρόπο να περάσουν στην Ευρώπη κι από εκεί να κάνουν το μπάρκο για το Μπουένος Αϊρες που έχει τη φήμη μιας ταχύτατα αναπτυσσόμενης πόλης που υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες του μετανάστες.
Ωστόσο, οι περισσότεροι δεν αγκυροβολούν εκεί. Ψάχνουν μία παρθένα γη για να ριζώσουν και να εγκατασταθούν μόνιμα. Υπολογίζεται ότι από το 1885 ως το 1940 γύρω στους 8.000 με 10.000 Άραβες διασχίζουν τις Άνδεις και εγκαθίστανται στη Χιλή, οι μισοί εξ’ αυτών Παλαιστίνιοι.
Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου του 1948 φέρνει ένα δεύτερο τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα, τη λεγόμενη Nakba (καταστροφή) που ωθεί 700.000 Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν άρον-άρον τα εδάφη που περνάνε σε ισραηλινά χέρια. Η Χιλή γίνεται ξανά, το μέρος που θα βρουν καταφύγιο.
Η ενσωμάτωση δεν ήταν εύκολη παρότι η χώρα είχε ανάγκη τα μεταναστευτικά χέρια για να δυναμώσει την οικονομία της και να επικυρώσει την κυριαρχία της στην περιοχή.
Οι πρώτοι Παλαιστίνιοι, ταξίδεψαν με διαβατήρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και για αυτό το λόγο αποκαλούνταν ειρωνικά από τους ντόπιους ως «Τούρκοι», παρότι δεν είχαν την παραμικρή γλωσσική, θρησκευτική, εθνική ταύτιση μαζί τους.
Εκτός όλων των άλλων είχαν να αντιμετωπίσουν μία αδιόρατη «Τουρκοφοβία», σε μία χώρα που έδειχνε μία σαφή προτίμηση και διαφορετική συμπεριφορά στους ευρωπαίους μετανάστες από Ιταλία και Ισπανία, που θεωρούνταν σύμβολα «πολιτισμού» από ότι στους «Ανατολίτες» ένα στίγμα που έκανε δεκαετίες να ξεπεραστεί.
Σήμερα μερικές από τις πιο ισχυρές οικονομικά οικογένειες στην Χιλή που έχουν στην κατοχή τους μεγάλα επιχειρηματικά group, οι Αμπουμοχόρ, οι Σαϊέχ έχουν ρίζες από την Παλαιστίνη, η διείσδυση είναι πια τεράστια σε κοινωνικό, οικονομικό, δικαστικό και πολιτικό επίπεδο της χώρας.
Κόλο Κόλο – Παλεστίνο προγνωστικά
Στις 20 Αυγούστου του 1920 γεννιέται και το αθλητικό τέκνο της Παλαιστίνης στη Χιλή, που παίρνει το όνομα Deportivo Palestino και τα χρώματα της σημαίας της: κόκκινο, πράσινο, λευκό. Κατακτά δύο πρωταθλήματα Χιλής (1955, 1978) και άλλα τρία Κύπελλα (1975, 1977, 2018), αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το πιο σημαντικό είναι ότι γίνεται η άτυπη Εθνική ομάδα ενός έθνους δίχως κράτος!
Η Παλεστίνο έγινε η ομάδα του Γιάσερ Αραφάτ και του Μαχμούντ Αμπάς. Πάνω από όλα, όμως, έγινε ένα αντιπολεμικό σύμβολο, με αμέτρητες δράσεις ειδικά την τελευταία τετραετία όπου η Λωρίδα της Γάζας σφυροκοπιέται ανελέητα από Ισραηλινές δυνάμεις και η αιματοχυσία είναι καθημερινή.
Η Χιλή είναι μία από τις πιο ένθερμες υποστηρίκτριες του Παλαιστινιακού αγώνα, ο διττός και πολυπαραγοντικός αγώνας της Παλεστίνο γίνεται δεκτός με μεγάλη συμπάθεια σε όλη τη χώρα.
Φέτος, η ομάδα του Λούκας Μποβάλιο έχει ξεκινήσει με το πόδι στο γκάζι, με τέσσερις νίκες στο κουπόνι στοιχήματος, μετά από πέντε αγωνιστικές ηγείται της κούρσας και πάει στην έδρα της πρωταθλήτριας Κόλο Κόλο που δεν ξέρει ποιους και πόσους από τους διεθνείς (Βιδάλ, Πιζάρο, Κορτές, Πάβες, Βάιμπεργκ, Σεπέδα) που είχαν εθνικές υποχρεώσεις πριν από 48 ώρες θα έχει διαθέσιμους.
Στο στοίχημα το 2.30 της διπλής ευκαιρίας Χ2 που προσφέρει η Stoiximan είναι τουλάχιστον δελεαστικό…
