Είναι το μεγαλύτερο ντέρμπι του κόσμου από αυτά που δεν έχεις ακούσει. Είναι αυτό που σε έναν κόσμο που αλλάζει, έχει διατηρήσει το παλιό του ηχόχρωμα, όλα τα στοιχεία που εκλείπουν από το modern football.
Τα pyro shows, όχι απλά επιτρέπονται, αλλά… επιβάλλονται, καίγεται όλο το γήπεδο.
Τα τεράστια κορεό σε πράσινο και κόκκινο ξεχειλίζουν από ευρηματικότητα, όγκο, σκηνοθεσία, πιθανώς και να είναι αυτή τη στιγμή ότι καλύτερο μπορεί να βρεις σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Τα ντεσιμπέλ αγγίζουν τα όρια της κώφωσης, είναι κανόνας πως όποιος πάει σε ένα τέτοιο ντέρμπι στο γήπεδο καταθέτει το λαρύγγι του στην εξέδρα.
Μία μάχη για το ποιος θα εμφανίσει το πιο ευφάνταστο σενάριο, ποιος θα κερδίσει την άτυπη μάχη της εξέδρας, ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα κλικ στο διαδίκτυο.
Μιας και μιλήσαμε για διαδίκτυο. Μιλάμε για δύο από τις δημοφιλέστερες ομάδες σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, που συγκεντρώνουν πάνω από 10 εκατομμύρια followers στους λογαριασμούς τους στα social media, μία ολόκληρη Ελλάδα και… βάλε.
Το μόνο που έχουν κοινό είναι η… έδρα. Αμφότερες αγωνίζονται στο στάδιο «Βασιλιάς Μοχάμεντ ο 4ος», τα τσιμέντα του οποίου δοκιμάζονται γερά τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο.
Η αντιπαλότητά τους -ως είθισται σε όλα αυτά τα ντέρμπι- είναι βαθιά ιδεολογική, παρότι ο χρόνος συνηθίζει πια να τα κάνει όλα ίσιωμα.
Ράζα Καζαμπλάνκα – Βιντάντ προγνωστικά
Η γενεσιουργός αιτία της ίδρυσης της Βιντάντ ήταν το δικαίωμα για μπάνιο στις πισίνες! Στα μέσα της δεκαετίας του ’30, το Μαρόκο είναι γαλλικό προτεκτοράτο και στους κατοίκους του απαγορεύεται ρητώς και διά ροπάλου να χρησιμοποιούν τις πισίνες και να ασχολούνται με τα υγρά σπορ που γνωρίζουν τεράστια άνθηση εκείνη την περίοδο.
Η Βιντάντ που στα αραβικά σημαίνει «βαθιά αφοσίωση» ιδρύεται ως ένας «καθαρά Μαροκινός» σύλλογος που διεκδικεί ίσα δικαιώματα, ωστόσο σταδιακά ο ιδεολογικός της πυρήνας εκφράζει περισσότερο την αστική τάξη, αποκτά δεσμούς με τη βασιλική οικογένεια και μετά την απελευθέρωση του 1956 γίνεται η «ομάδα του κράτους», της άρχουσας τάξης, της μοναρχίας.
Το αθλητικό αντίβαρο δημιουργείται το 1949, φοράει πράσινα και εκφράζει την εργατική τάξη. Αρχικά, ιδρύεται και αυτή ως αντιστασιακό κίνημα, όμως μετά την ανεξαρτησία παίρνει την αθλητική του μορφή, που όμως μέχρι σήμερα έχει αναλλοίωτα χαρακτηριστικά.
Η Ράζα είναι ένας έντονα πολιτικοποιημένος σύλλογος, κάθε αγώνας της είναι μία μορφή πολιτικής δήλωσης, πολλά από τα συνθήματα των ultras καταφέρονται ενάντια στην πολιτική αυθαιρεσία και τη διαπλοκή, ενώ υπάρχουν σε κάθε παιχνίδι αναφορές υπέρ της Παλαιστίνης.
Στην πραγματικότητα, το γήπεδο στο Μαρόκο είναι ένας τόπος πολυεπίπεδης ιδεολογικής έκφρασης, το κίνημα των ultras τα έχει μετατρέψει σε φολκλορικές παραστάσεις με άρωμα, ήχους και εντάσεις Λατινικής Αμερικής, αναμεμειγμένες με το τοπικό στοιχείο.
Στην παγκόσμια κοινωνία των ultras οι Μαροκινές εξέδρες αποτελούν αυτή τη στιγμή πηγή έμπνευσης, μία βόλτα στον κόσμο του Youtube μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Το μεταξύ τους ντέρμπι παραλύει για μία ακόμα φορά τη χώρα, παρότι φέτος δεν μάχονται για τον τίτλο. Αυτός είναι ο λόγος που η πρωταθλήτρια Ράζα Καζαμπλάνκα, εδώ και δύο μήνες εμπιστεύτηκε τον γνώριμό μας Ρικάρντο Σα Πίντο για το τιμόνι του συλλόγου, με τον Πορτογάλο να αφήνει το αποτύπωμα του: τέσσερα συνεχόμενα 0-0 στο πρόγραμμα αγώνων!
Σε στοιχηματικό επίπεδο, τέτοια ντέρμπι, όπως αυτό της Καζαμπλάνκας, είναι πάντα θέμα τιμής. Στις 154 προηγούμενες αναμετρήσεις, η ισοπαλία έχει εμφανιστεί 69 φορές στο κουπόνι στοιχήματος, σχεδόν ένα στα δύο τέτοια ματς λήγει χωρίς νικητή.
Υπό αυτές τις συνθήκες οι αποδόσεις τριπλασιασμού στην ισοπαλία αποτελούν value, αν και περισσότερο από το στοίχημα εδώ μετράει η εμπειρία ενός τέτοιου ντέρμπι. Όποιος μπορεί ας ψάξει να το βρει κάπου διαδικτυακά.
Αξίζει…
